Geven we veiligheidsfeedback als er ongelukken gebeuren?
Veiligheidscultuur is een geheel van normen, beleidsmaatregelen en procedures: Als zich gebeurtenissen voordoen, hoe reageren we dan? Met welke mensen moet nu worden gesproken? Is een slecht gevoel gerechtvaardigd? Worden procedures geactualiseerd, in een rij gezet of gewijzigd? Welke adviezen en begeleiding kunnen worden ingeschakeld om het werk veiliger te maken? Hoe wordt de objectiviteit in de veiligheidscultuur gewaarborgd in verschillende debatten over gedrag?
Wat is precies een veiligheidscultuur?
Wat is cultuur in het algemeen? In het algemeen is een cultuur een geheel van normen, procedures, gewoonte-overtuigingen en werkwijzen. Het algemene idee is dat van een netwerk van sociale banden, maar elke persoon heeft een functie binnen het netwerk. Deze functie kan bijvoorbeeld zijn arts om de relatie met de patiënt te helpen, leraar om contact te leggen met een plaatselijke school en machinist om vriendschappen te smeden. Elk van deze personen heeft een specifieke rol te spelen binnen een cultuur.
Veel organisaties hebben een lange geschiedenis van metaforen. Dit betekent dat persoonlijke taal veel voorkomt in de taal van de organisatie: gewoonten, ethische waarden, ethische normen, discipline, een ethische code, enzovoort. De geschiedenis en het belang van deze persoonlijke elementen van de cultuur zijn belangrijk, als wij de context en de traditie van de organisatie willen begrijpen.
Het is vrij duidelijk dat het bouwen van veiligheid samengaat met veiligheidscultuur. Veiligheidscultuur wordt, zoals in deze eerdere berichten al is opgemerkt, vaak gevolgd door veiligheidshorizon. Dit betekent dat het opdelen van een veiligheidscultuur in een traditiegedeelte of kerngedeelte en een procesgedeelte niet erg behulpzaam is. Een tentoonstelling kan vervoer hebben dat op een bepaald niveau van veiligheid moet worden gehouden. Het proces van veiligheid daarentegen is zelf een proces.
De veiligheidshorizon is belangrijk om de verschillen tussen culturen in het oog te houden. Het maakt een focus op situationele veiligheid mogelijk in plaats van louter op een veiligheidscultuur. Als zodanig is een soort “veiligheidswiel” waarin gedetailleerd wordt aangegeven hoe dingen altijd “veilig moeten zijn”, van cruciaal belang. Een veiligheidscultuur is niet alleen een reeks veiligheidsnormen, seminars of gecombineerde opvattingen over veilig en onveilig. De veiligheidscultuur is afhankelijk van fijn gecoördineerde routines, relaties, activiteiten, veiligheidsvoorwaarden, processen, attitudes, vragen, plannen en beraadslagingen over veiligheid.
Als de gezelschapsspelen in de 19e eeuw niet waren opgekomen als hoeksteen van het tijdverdrijf van adolescente jongens op de speelplaats, dan zou de keuze voor gezelschapsspelen niet op kinderen zijn gevallen. Verbeelding en delen waren de kern van deze spelen, zonder welke elke speelplaats niet veilig zou zijn geweest.
Concluderend kan worden gesteld dat veiligheidscultuur gaat over de manier waarop huidige en vroegere ervaringen worden begrepen door degenen die in de context van veiligheid staan. Veiligheidscultuur is een geheel van normen, procedures, veiligheidsverwachtingen en veiligheidsgewoonten. Een veiligheidscultuur heeft ook een relatiecultuur met die van de medische zorg en chirurgische ingrepen. Het is ook een reeks contexten die het werk integreren in volledige zorg en samenhang.
Veiligheidscultuur is een sleuteldimensie van prestatiebeheer binnen organisaties. Het gaat niet alleen om de veiligheid op de werkplek; het gaat er ook om de rest van het werk veilig te laten verlopen, en wat wel en niet veilig is; het gaat om leiderschap dat de veiligheid waarborgt door adequaat toezicht en passende reacties. De ongevallenpercentages in ziekenhuizen en bij behandelingen aan het bed liggen veel hoger dan ze zouden moeten zijn, maar het succesvol beheren van het ongevallenrisico in een ziekenhuis is slechts één aspect van veiligheidsmanagement.
Lees meer: